Ik denk dat de meeste hulpverleners mensen zijn die graag voor andere zorgen, dat is natuurlijk erg nobel. Maar voor iemand zorgen is ook een verantwoording, heeft consequenties en vraagt ook zeker wat van je als persoon. Dit moet je kunnen opbrengen.
Een van de wijsheden die ik heb geleerd is dat; Als je voor een ander wilt kunnen zorgen, moet je eerst voor jezelf zorgen. Ergens is dat natuurlijk wel logisch, want je moet sterk in je schoenen staan, als je voor een ander zorgt. De ander heeft namelijk een zorg tekort, dat vraagt energie, betrokkenheid en grensstelling. Dit alles is veel moeilijker als je zelf overbelast bent of niet goed in je vel zit.
Daarom denk ik dat je als mantelzorger of hulpverlener goed op moet letten dat je goed voor jezelf blijft zorgen.
Ik zie soms mensen in de zorg zichzelf wegcijferen voor anderen. Of onbewust zo opgaan in de zorg voor anderen, dat ze zichzelf vergeten. Dit lijkt (op korte termijn) misschien goed of diegene merkt er niet veel van, maar vraag je af wat voor effect dit heeft op langer termijn. Kan je het wel volhouden? En wat als het voor gevolg heeft dat de ondersteuning voor langere tijd volledig wegvalt (bijvoorbeeld bij een burnout). Dan onstaat er een groter zorg vacuum dan dat je voor jezelf zorgt en af en toe eerst je eigen gezondheid bewaakt en je grenzen stelt.
Soms is het beter om iets in kleinere stappen te doen, taken te verdelen met andere betrokkenen en extra ruimte voor jezelf te nemen. Want er is er maar één ‘jij’ en daar moet je het mee doen, dus pas goed op jezelf.